ای مرتـضی خـصـایل و احمد شمایـلـم           وی پیـش دیـده چـیـده شـده، مـیـوۀ دلـم

بگشای دیده و به دلم ، راه غـم بــبــنـد           بـرق نگاه نیست ولی سـوخـت حاصلـم

دیگر پس از تو، خیر نبـاشد به زنـدگی           ای عمرمن، به مرگم از این داغ، مایلم

یا خیزو پیش من به نمازی دگر بایست           یـا لـب گـشـای، بهــر اذان در مـقـابـلـم

تا آب دیـده غـرق نـسـازد مـرا، بـبـیـن           گـشته، کـنـار خشکـی لب هـات سـاحـلم
بر پیکـرت که تیـر نشانده؟ کـمان منـم           کـردی هـلالی ام ز غـم، ای مـاه کـامـلم
دیگـر نـمی تـوانـم، بـرخـیـزم از زمـین           با من چـه کـرده داغ، خـدا دانـد و دلـم
یک جرعه آب، بهر تو ای گُل نـداشتم           اکنـون ز آب دیـده، بـبـین پـای در گِـلم